çocukluk...

Özlem yazdıklarını okuduğumda bende geçmişe gittim...Aklıma çocukluğum geldi...doyasıya yaşadığım ve hiç bitmesini istemediğim dönem :)
Belki bilmiyordum yaşamın bu kadar zor ve acımasız olduğunu ama hiç büyümek istemedim; hep yaşamın eğlenceli olduğu sorunların büyütülmediği sözlerin önemsenmediği belki kendiminde önemsenmediği bir dönemdi...Neden bitti ki!!!biz büyüdükçe içimizdeki çocuk küçüldü acaba biliyormuydum büyüdüğümde daha mutsuz olacağımı...sahip olduklarımız çoğaldıkça daha az tatmin olmaya başlayacağımızı biliyormuydum...elini bırakmak istemiyordum çocukluğumun...tabiki bilmiyorduk... ilk okuldayken tüb bebek nasıl oluyor diye kafa yorduğumuzu,bebeklerimize diktiğimiz elbiselerin modasını,derslerimizin internetten uzak kütüphanelerde yaptığımızı,sokakta oynadığımız oyunlarımızı hatırladığımda bizim çocukluğumuz daha güzeldi diyebiliyorum...arkadaşlıklarımız dostluklarımız güven doluydu..bu nedenle eski arkadaşlarımıza daha sıkı daha fazla bağlanıyoruz yıllara inat sık görüşemesekte ayrı şehirlerde olsakta kopamıyoruz...çocukken tanıdığımız arkadaşlarımız bize daha sağlam geliyor...bizi koparmayan bence çocukluğumuzu dostumuzla birlikte anılarda yaşatma çabamız..bu nedenle değerli dostlarımız...